Siedemnaście dni

Złote urodziny obchodziłem na morzu. W porcie niewielkiej wyspy Ios, na Cykladach, pomiędzy Santorini a Mykonos. Kamienne, jak sama nazwa (?!) wskazuje w górach, pod Gerlachem. I co najbardziej charakterystyczne i przyjemne, kiedy rano wstawałem widziałem te same twarze (rzecz jasna nie wszystkie). Fantastyczne, kiedy dochodzi do ciebie, że mimo upływu lat dalej chcemy się spotykać. Bo przecież nie są to zebrania, służbowe odprawy czy inne konferencje. Ale właśnie spotkania. Na których chcemy być! Indywidualiści a jednak razem. Nawet jak z kogoś. Z siebie też, przecież łacha drzemy to wiadomo, że tak być musi. Bez obrażania się. Bez strzelania focha. No może trochę. Tutaj chłopy maja jednak prościej. A, że politykę spuszczamy po brzytwie, więc…

A obok dwa mundiale. Jeden już skończony. Zwycięsko. Drugi trwa. Francja czy też drużyna, która zwycięsko wyjdzie z półfinału Anglia - Chorwacja. Przypomniała mi się rozmowa ze znajomym księdzem na temat Medjugorie. Mówił, że kościół nie uznaje ( jeszcze?) Cudów w tej miejscowości. Kontrowałem, mówiąc, „ale przecież kiedy Cilic, (który tam się urodził) wygrał w 2014 roku US OPEN, cały świat twierdził, że to prawdziwy cud”. No cóż śmiech to jak dwa jajka na twardo. Tak twierdził podobno Ezop albo inny Dyl Sowizdrzał.

I ten wygrany po siedemnastu dniach mundial. Zdecydowanie ważniejszy. Dzikie dziki wygrały swój najważniejszy mecz i wróciły do żywych. A przecież… Po raz kolejny okazało się, co znaczy (wydawałoby się zwyczajna) ludzka solidarność i chęć współpracy i pomocy innym. Bez zadęcia i tromtadracji. Że tylko my. Że wiemy lepiej. Że oczywiście sami damy radę. A jednak „wespół, zespół, wespół zespól” daje lepsze efekty. Jak pisał Poeta „ Razem młodzi przyjaciele…”. Nawet, gdy się ma pięćdziesiąt i więcej lat. Wtedy i posępne jaskinie Tham Luang stają się bardziej przyjazne.

ZAH