Kumanie bazy albo proszę o ciszę

Amos Oz napisał kiedyś „Może nasza wolność ogranicza się do tego, czy śmiać się ze swego losu czy nad nim płakać, brać udział w grze czy spasować, próbować, jako tako zrozumieć, co jest, a czego nie ma, czy poddać się i nie starać się niczego pojąć…”. No właśnie pasuje jak ulał do tego, co wokół (nas) się dzieje. Problemem staje się już nawet nie to, kto ma rację, bo przekonywanie przekonanych jak ogólnie wiadomo bez sensu jest. A obie strony medalu nie chcą (nie potrafią?!) dać się przekonać, że, mimo iż stron dwie to medal jednak jeden. Widać natomiast korelację z tzw. społecznymi zachowaniami niewielki procent czytających książki. Nie ma się co oszukiwać; nie czytasz, brakuje argumentów. Z myśleniem (a co to jest), brakuje abstrakcji, przestrzeni i…kółko się zamyka. Jasnym jest, że łatwiej przyswajać proste, kanciaste tezy i argumenty. I łatwiej ich bronić. Głównie zresztą ręcznie. I chyba niewiele ma tutaj do działania strona barykady. Jeśli myślimy kategoriami własnej michy to tak samo będziemy działali. Kiedyś ktoś powiedział, że „polityka to…”. Być może świadczy to o precyzji definicji, ale również, o jakości tzw. polityków, których widzimy, znamy z mediów, ale i z działalności. I problem. Jak to zrobić nie ucząc się i nie czytając żeby, chociaż spróbować rozmawiać. Przypominam, że medal jest tylko jeden. Na początek trzeba byłoby przyjąć, iż teza, że jeśli mówią nasi to za tym racja stoi może być z lekka naciągana. Może warto się wysilić i pomyśleć. To trochę tak jak pisał niedawno Tomasz Łubieński- „Funkcjonują publicznie politycy, którzy zamierzają mianować Chrystusa królem Polski, nie zastanawiając się, czy życzyłby sobie mieszkać dzisiaj w tym bezdennie zarozumiałym państwie.”

Póki, co przychylam się do hasła, od którego zacząłem ”Proszę o ciszę. Bo ratingi się płoszą „. Ubawiłem się setnie. Piękne. Konkretne. Dające do myślenia. Pod warunkiem, że  …

AZH