Złota Dziabka w Lądku
Zakończył się już XIII Festiwal Górski w Lądku-Zdroju. Festiwal z najstarszym w Polsce Przeglądem Filmów Górskich. W tym roku była to najważniejsza impreza ludzi gór, ponieważ z Chamonix do Lądka przeniosła się ceremonia wręczenia Oscarów Wspinaczki - „Złotych Czekanów”. W tym roku otrzymali je:
- Marek Holeček, Zdenek Hák za całkowite przejście południowo-zachodniej ściany Gaszerbrum I drogą Satisfaction;
- Kazuya Hiraide, Kenro Nakajima za drogę Shukriya na północno-wschodniej ścianie i trawers szczytu Shispare;
- Frédéric Degoulet, Benjamin Guigonnet, Hélias Millerioux-Mountainman za wejście na północno-wschodni wierzchołek Nuptse.
Wręczony po raz pierwszy w historii Polski Złoty Czekan trafił w ręce Marka Raganowicza za dwa przejścia: solowe przejście na Ship’s Prow (Ziemia Baffina) Secret of Silence i pierwsze zimowe solowe przejście Trollveggen.
Przy okazji, dla niewtajemniczonych ( za Wikipedią) – „Czekan – sprzęt używany w alpinizmie, wspinaczce lodowej oraz zimowej turystyce górskiej. Ma postać laski zakończonej głowicą. Stylisko ma zwykle długość między 50 a 90 cm, wykonane jest ze stali lub stopów aluminium, czasem z drewna, może być pokryte częściowo lub całkowicie gumą albo tworzywem sztucznym dla zapewnienia lepszego chwytu i izolacji termicznej. Najczęściej posiada u dołu kolec do wbijania w śnieg oraz pętlę (smycz) zakładaną na nadgarstek, zapobiegającą zgubieniu czekana. Ze względu na wytrzymałość styliska dzielą się na dwa typy: B (od ang. Basic axe) o wytrzymałości 280 kg oraz T (od ang. Technical axe) o wytrzymałości 400 kg.
Głowica wykonana jest zwykle ze stali węglowej lub stopowej (CrMo, NiCrMo i inne) rzadziej ze stopów aluminium lub tytanu. W tradycyjnym czekanie z jednej strony głowicy znajduje się ostrze (dziób) a z drugiej łopatka. Czekan, którego głowica z jednej strony zamiast łopatki ma obuch nazywany jest czekanomłotkiem. Ponieważ ostrze niszczy się najszybciej wprowadzono modułową konstrukcję głowicy umożliwiającą wymianę ostrzy, a także zamianę łopatki na obuch.
Czekan to narzędzie wielofunkcyjne, służy do wspinaczki, wyrąbywania stopni w lodzie, jako laska do podpierania, do hamowania podczas ześlizgnięcia się oraz do asekuracji.
Poza tradycyjnymi, uniwersalnymi czekanami (określanymi jako turystyczne) istnieją czekany specjalistyczne do wspinaczki w lodzie, posiadające krótsze, wygięte stylisko (ułatwiające wbijanie dzioba) oraz głowicę pozbawioną łopatki. Ten rodzaj czekana jest zamiennie nazywany dziabką, dziabadłem, dziabakiem.
Prekursorem czekana jest kij alpejski oraz toporek do rąbania stopni pioletto: alpensztok. Na terenie Tatr przez długi czas używano odpowiednio dostosowanej ciupagi, nazywanej rąbanicą lub rumbanicą.”
Z festiwalu filmowego; Grand Prix otrzymał Alberto Inurrategi, ”Twoje Himalaje” (Your Himalayas) ale największe brawa, podobno dłuższe niż „Kler” w Gdyni dostał „Dawn Wall. „W styczniu 2015 roku Amerykanie Tommy Caldwell i Kevin Jorgeson skupili na sobie uwagę świata, podejmując próbę wspięcia się na Dawn Wall – pozornie niemożliwą do pokonania ponad 900-metrową ścianę w Parku Narodowym Yosemite w Kalifornii. Wspinacze zamieszkali w pionowej ścianie na wiele tygodni, wzbudzając przy okazji szalone zainteresowanie światowych mediów. Dla Tommyego Caldwella zmierzenie się z Dawn Wall było czymś więcej niż tylko kolejną wspinaczkową drogą – był to jego życiowy cel, którego realizacja wiązała się z pokonaniem wielu przeszkód. W wieku 22 lat Caldwell został wzięty do niewoli przez rebeliantów w Kirgistanie, krótko po tym stracił w wyniku wypadku palec wskazujący. Te doświadczenia uczyniły go silniejszym. Szukając ukojenia po rozpadzie małżeństwa, skupił się na postawionym sobie celu – Dawn Wall. Balansując na granicy poświęcenia i obsesji, Caldwell i jego partner Jorgeson przez sześć lat pracują nad poprowadzeniem najtrudniejszej wielowyciągowej drogi na świecie. Podczas ostatecznej próby Caldwell staje w obliczu trudnej decyzji – zostawić partnera i spełnić swoje największe marzenie, czy zrezygnować z postawionego sobie celu ze względu na przyjaźń?” (ze strony Festiwalu)
Mam nadzieję, że film pojawi się również w „normalnych” kinach.
Był również Festiwal Literatury Górskiej. To spotkanie miłośników literatury faktu, górskich opowieści, poezji, pięknych albumów z fotografią górską, przewodników i poradników; spotkanie czytelników i twórców. Zwieńczeniem pracy autorów i uhonorowaniem ich dzieł był konkurs na Książkę Górską Roku. Za najlepszą książkę górską uznano biografię „Artur Hajzer. Droga słonia”. A napisał ją Bartek Dobroch.
AZH