Konie, ludzie i…

_ „Sposoby obsadzania tronu piotrowego ewoluowały wraz ze zmianami zachodzącymi na arenie politycznej. Po pierwszej głowie Kościoła w osobie św. Piotra, wybranego bezpośrednio przez samego Chrystusa, nastąpił okres, gdy urzędujący papież wskazywał swego kontynuatora. Tak było do czasu, gdy do tej, jakże istotnej decyzji, zostali dopuszczeni zarówno duchowni, jak i świeccy. Ten etap w historii Kościoła trwał dość długo, choć nie brakowało momentów trudnych, o których Rzym z pewnością chciałby zapomnieć. Takim był okres, gdy tron papieski był narzędziem walki możnych rodów. Ponadto wielokrotnie, zarówno za czasów cesarstwa bizantyjskiego, jak i w okresie późniejszym, cesarze rościli sobie prawo do współdecydowania o tym, kto będzie przewodził Kościołowi. Dawało im to władzę nad dużą częścią Półwyspu Apenińskiego i pozwalało na ścisłe uzależnienie od siebie papiestwa. Nie można jednak nie zauważyć, że podporządkowanie się Rzymu cesarzom wynikało też z pewnej uległości i słabości pierwszych papieży. Często dochodzili oni do władzy w efekcie powiązań rodzinnych czy politycznych. W zamian za pomoc przy uzyskaniu godności, godzili się na akty umożliwiające przenikanie władzy świeckiej w życie wewnętrzne Kościoła. Te wpływy pozostały nawet po uchwaleniu przez papieża Mikołaja II 13 kwietnia 1059 roku dekretu In nomine Domini. Dokumentem tym papież ograniczył grono elektorów do książąt Kościoła i w ten sposób ustanowił nową metodę elekcji. Był to pierwszy akt, który zainicjował ewolucję i rozwój norm odnoszących się do wyboru papieża. Ukoronowaniem tego procesu stał się rok 1274 i wydana wówczas przez papieża Grzegorza X konstytucja Ubi periculum, która formalnie wprowadziła instytucję konklawe. W swych ramach, wyznaczonych przez wspomniany wyżej akt, konklawe przetrwało do dnia dzisiejszego jako instytucja powołana do wyboru głowy Kościoła katolickiego”_ „Pierwsze sposoby elekcji papieży”/ K.Krzysztofek

_ „Nie mam od dawna żadnej umowy z Janowem. Ale ja nie chcę niczego od tej stadniny, tylko żeby stanęła na nogi. Wrócić tam na etat też nie chcę, bo co z moimi zwierzakami tutaj? Również żona jest przeciwna, żebym wracał do Janowa, bo jak przyjechali wtedy mnie wywalić, to ja następnego dnia leciałem do Abu Zabi, a jej telefony się urywały – dzwonili znajomi, dziennikarze. Jest silną kobietą, więc sobie poradziła, ale uraz pozostał.

- A potem jeszcze prokuratura i śledztwo w sprawie niegospodarności.- Jak się ma spokojne sumienie to ma się to w nosie. Nie czułem żeby ci prokuratorzy chcieli mi zrobić krzywdę. Ten, który jako pierwszy umorzył, pogratulował mi prowadzenia stadniny i pokazał stos ekspertyz za 130 tysięcy złotych. Ale władza i tak to ciągnęła. Bałem się natomiast prowokacji, że podrzucą jakąś pornografię czy coś bo po tych ludziach wszystkiego można było się spodziewać”._ L. Anannikowa w rozmowie Markiem Trelą/ GW

_„Polska jest dziś jak książka szyfrem pisana: kto potrafi postawić jej rozumne pytanie, temu także rozumnie odpowie” pisał przed laty ks. Tischner. Czy dziś napisałby tak samo? To było przeszło pół wieku temu, w czasie gdy wydawało się, że rozumność na dobre przegrywa z siłą. Dziś nie ma czołgów na ulicach a odczucia podobne. Tyle, że wtedy gdzieś w tle świtała przynajmniej nadzieja na rozumność, może przesadna, może nieostrożna, może nie dość uzasadniona - ale była. Nadzieja na rozumność. Nadzieja, że rozum znaczy więcej niż siła. A dziś pytamy: czy rozum ma jeszcze coś do powiedzenia? Czy też skazani jesteśmy na świat miotany przez przypływy i odpływy narcyzmu, namiętności, władzy, beztroski i tak dalej?” – W. Bonowicz/ TP/

wybrał ZAH