Może to tak…

Trebunie - Tutki śpiewają „DROGA WIEDZIE W BŁĘKICIE”  i… wystarczy

„Cy Tatry, cy Karakorum
by mocniej w siebie się wgryźć
Dokonać musisz wyboru
cy stanąć, cy dalej iść
To nie jest gra z wysokością
nie ważna przestrzeń i cas
To walka z własną słabością,

co zawse spada jak głaz

Czy Hawrań to, cy Góra Horeb
by zdobyć wreście sam scyt
Wychodzis zawsze nie w porę
i wracać chces późno zbyt
To nie jest gra z przeznaceniem
choć stromo wnosi się grań
To walka z własnym cierpieniem
co bólem wypełnia krtań

A droga wiedzie w błękicie
tam blaski i cienie drżą
Bo cłowiek - śmierzci stworzyciel
próbuje oswoić ją

Cy Orla Perć, cy Golgota
dopełnić musi się los
Bo wicher wiecna tęsknota
zabiera oddech i głos
Wargi milcące, twarz niema
lec woła najmniejszy gest
Wiedziałek, że tam śmierzci nie ma
Widziałek, mój Bóg tam jest

A droga wiedzie w błękicie
tam blaski i cienie drżą
Bo cłowiek - śmierzci stworzyciel
próbuje oswoić ją”

 Trzeba będzie wracać, przypominać takie teksty, takie mądrości.

AZH