Narodowe święto

„ Jeśli masz szczęście, że mieszkasz w Paryżu jako młody człowiek, to gdziekolwiek jesteś do końca swojego życia, to pozostanie z wami, Paryż jest świętem ruchomym ”.

 - Ernest Hemingway, do przyjaciela , 1950

Co czas jakiś przybywa nam do obchodzenia kolejne święto. Państwowe. Dobrze to czy źle? Nie mnie to oceniać. Zresztą nie mam nic do tego. Tak zwani wybrańcy (jakby nie patrzeć nasi) decydują o tym. I kropka. Bo przecież mimo, że czasy takie, że wszystko trzeba (może nawet trza) zmierzyć, zważyć, lajkować itd. itp. to przecież…

MISTRZ ECKHARD powiedział:

 „Myślisz sobie niekiedy, że człowiek powinien tego unikać, a tamtego szukać.

(...) Jeśli nie uciekniesz od siebie samego, wtedy bądź pewny,

że dokądkolwiek pobiegniesz, gdziekolwiek się znajdziesz,

zawsze natrafisz na przeszkody i niepokój.”

Ale wracając do rzeczy; czterdzieści lat temu nasi po raz pierwszy ( z tego co wiemy)  w historii weszli (stanęli) na najwyższym szczycie ziemi czyli na Mount Evereście.

17 lutego 1980 roku, Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki jako pierwsi alpiniści w historii zdobyli zimą najwyższy szczyt świata - Mount Everest (8848 m). 20-osobową narodową wyprawą kierował prekursor zimowego himalaizmu Andrzej Zawada.

I pamiętam jak nas (pewnie nie wszystkich) ogarnęła euforia. Rzecz jasna biorę poprawkę bo pamiętam jak wówczas pisano (mówiono), że gdy reprezentacja w piłce nogą kopanej wygrywa to rośnie wydobycie węgla.

Dzisiaj co prawda węgiel (w różnym tempie)  ale zaczyna być passe.  Mimo wszystko wnioskowałbym o ustanowienie narodowego święta rocznicy wejścia na…

Będzie okazja popatrzeć. Do góry.

                                                                                                                                                                                                                                            AZH